DE CABREIROS A MANZANARES

Vaca e Charlot

Éste non é un poema, é unha ilusión

Unha aposta-loucura, un sorriso na mente

Unha diversión ou unha conmoción

Un se busca unha vaca na rede!

Quixera ser unha historia de amor

entre un home-vaca e unha muller-chaplín

dun encontro casual nunha festa de entroido

a un reencontro na rede conxurando ao demonio 

Faloume en alemán, contesteille en inglés

para logo entendérmonos en castelán

Falamos de lares e non de cidades

eu son de Cabreiros, pois eu de Manzanares

As vacas mellores son sempre as galegas

bebendo cervexa  das leite caiado

máis se é na Alemaña  rematas cantando

o "viva Colonia" nun pub ateigado

She is beautiful, yeah

sorriso agrandado

moustache de Hi Adolf

enfado asegurado

A noite remata, a vaca está triste
Sombreiro de Chaplin, despídese e marcha
 Non lembro o seu nome, non sei ónde vive

procura imposible, recordo imperdible.

A FÉ NON MOVE MONTAÑAS

Onde estás? En todos sitios menos na clase. En qué estás pensando?
Tanto se me nota?
Moitísimo! Estás ben?
Non (ollos abarrotados de bágoas, collendo alento)

A mente viaxa lonxe, no transtlántico das malas novas
pensamentos nunha nube que leva o vento hacia o baleiro
procurando respostas que non existen, cando é a morte quen pregunta
cicloxénese explosiva das entrañas

A incredulidade lévase mal coa realidade

Cómo vas a afrontar que nunca máis vai a existir
que a súa enerxía arrolladora non vai mover máis pedestais
que o seu sorriso abrumador non vai calar aos pesimistas
é certo que non vas ganar?


NON É XUSTO!!

Suspiras, colles alento, ollos cheos de bágoas... MEEERDAA!

365x2014

momentos

experiencias

oportunidades

novidades

creacións

ilusións

sorrisos

apertas

e bicoss

e moitas, moitas ganas de VIVIR...

FELIZ ANO!

A PREGUIZA

El hombre invisible. Dalí

Viñeches como es ti, aos pouquiños, silenciosa

Inodora con efecto relaxante

Ninguén te invitara

Trouxechesme calma e por iso te quixen

ainda que foses pasiva, moi aburrida, por momentos agresiva

Baleiráchesme de dores profundas, sen violencia

Acostumeime, xa non choraba,

En realidade xa non sentía... Ren.

O meu corpo era un conxunto baleiro

Rematei sendo invisible

O SEU RUIDO

A miña nai gosta do sonido da chuva na uralita da cociña mentres durme

Eu corro polo pasillo escuro de moqueta verde que me separa do baño

Odio ir ao baño de noite, o medo non muda a súa cor

O ruido na uralita delata a forza do temporal

A miña nai está segura, eu ainda debo voltar a cama

Magdalena prepara os cubos para recoller a auga das primeiras chuvas

O vento zoa e na aldea saben que vai arreciar forte

A xente bule na procura dun resguardo

Empeza a chuva, arrolla, o canalón énchese e desborda

Os fillos de Magdalena danse nel un baño de ledicia 

CONTINÚA

waynelevineimages

A espera...

....dun Amor que xa rematou por tan desexado 

Amor nos miolos, tan elaborado  

A espera...

....tan longa como o teu fitar borroso, no abrente do día sen noite

Tan densa como o ar libre de fume; e cheo de lume xenital e outros fedores 

Tan pesada que arrampla sóa coa rexión abisal do océano.

Repetida

Afógame sen consolo

Pero non me mata

PRELIMINARES

M.M.M

- Quero que saibas que ainda que xa non teño moza, levo meses nunha relación inacabada.
- Agradezo a sinceridade. Ben, eu tampouco son unha muller "fácil", gosto das portas entreabertas.