GARGALLADAS

M.M.

"A gargallada é o sol que barre o inverno do rostro humano". Victor Hugo

Por un ano 2011 onde as gargalladas cheguen a tódolos rincóns do Mundo.

TEMPUS FUGIT

Carpe Diem

Morriñenta do pasado. Medrosa e desexosa do futuro. Esqueces o presente.
No pasado atopas os recordos. Priorizar os bós, aprender dos erros, desasirse dos malos. Fuxir da melancolía paralizante.
No presente está o agora, xa!, que se me escapa. A angustia do conformismo (ou a min me angustia) e o aburrimento da rutina diaria, as veces tan gris e envolvente. A loita. O deleite sempre benvido e as veces, o sufrimento. Máis sempre é mellor o sufrimento presente que ser necios sufridores polo feito sen remedio, ou peor ainda, polo futuro... que a saber...
O futuro son os soños, as ilusións, os anhelos e a esperanza.
Eu para ser feliz faría un mix. Ti?

O FUTURO

 

Máis dunha gostaría de ser reaccionaria coma o cangrexo, ainda que Mafalda se enfade

O peor é cando lle entra a angustia vital...sobretodo porque os humanos non podemos camiñar para atrás.

SOEDADES COMPARTIDAS

M.M.

...non son soedades. Soedade na distancia. Soedade nun concerto abarrotado de soedades. Soedade e felicidade? Soedade nos meus pensamentos, que non son quen de compartir. Soedade.... contigo. Soedade....conmigo. Soedade escollida. Soedade fodida. Soedade... sen ti. Soedade, outra vez de visita? Soedade cobarde. Soedade sinceira... ou mentireira. Ríome con ela e téñolle medo porque non me libro dela. Soedade tras fuxida en compañía. Soedade non querida: vaite, fuxe, lisca! Soedade rastreadora dos cheiros da tristeza. Soedade en reflexión. Soedade que te afunde. Soedade en pequenos grolos moooooi espaciados=enerxía renovada. Soedade, depende cando, con quen, onde, por qué????...Soedade: epidemia mundial multifactorial, con medicamento efectivo coñecido non fácilmente accesible. Será un remedio compartila?

SER SEROPOSITIVO

Iso é cousa de outros, ¿cómo me vai tocar a min?

Ningún vento é favorable para quen non sabe onde ir

O que non vou consentir é que alguén me insulte ou me falte ao respecto por iso

Collín complexo porque o digo con demasiada rapidez. Pero é que quero convertilo nunha cousa normal.

Saín fortalecida dende o diagnóstico. Sei que agora podo enfrontarme a moitas cousas.

Si comparto algo tan íntimo como a miña sexualidade ou a miña enfermidade, se o digo con temor estou facilitando o rexeitamento
A visibilidade máis importante é aquela que unha persoa pode dar no seu entorno máis inmediato

Ela ten a idea de que a xente que é seropositiva é o típico de "Philadelphia"
Á sida hai que porlle cara; iso de falar de 40 millóns de persoas non serve

Hai que cambiar a discriminación, o medo, todos os pantasmas que hai, a desinformación

Non podo olvidar a sensación que me produxo ser xulgado por un individuo ao que non coñecía de nada i el a min tampouco

Rexeiteime a min mesmo, moitas veces, non me comunicaba con ninguén

Púxose a tremer e díxome que sí, que era seropositiva. Díxenlle que non pasaba nada

Teño que sentir vergoña por un problema de saúde? Baixa a cara alguén por ter colesterol?
Para min a visibilidade é liberdade, sempre é cando a escollas como unha opción.

DERRADEIRO PASO

....Caio, o abismo, medo, pavor!
Demasiados pasos en pouco tempo. Pasos de xigante, victoriosos. Outros diminutos, apurados, cobizosos, con goce inmediato... Asomaba o precipicio e ainda era máis gostoso..
Derradeiro paso. A caída é inevitable, imparable, mortal.

ACÓCHAME, OH!!

Co teu corpo amor, que teño frío.

OPORTUNIDADES

Leandro Lamas

Sabes Magdalena, ando moi triste. E o que máis raiba me da é que eu sempre fuxo da tristura, porque pa qué? Co ben que se queda unha despois dunha boa gargallada. E máis cando riste de ti mesma. Esas son as que mellor sentan....Cando vou pola rúa feliz e a xente pensa que estás tola. De que reirá esta? Eu sonche desas. Que un día uns rapaces espetáronme na faciana: "cómo me fode a xente que vai feliz pola rúa". De verdade que mo dixeron... Pro ando desacougada. Andan a esconder a realidade mundial. Andan con enganos. Sonche moi crueis, moi ruíns, moi viles. Pro non con eles, é cos demáis. Cos que non poden defenderse, cos que nunca tiveron oportunidades. A oportunidade de estudiar, de mellorar, de soñar... E no fondo con eles tamén. Tanto andar á procura dos cartos, e pa qué? Se logo teñen que tomalo prozac. E que non sei por onde empezar porque teño moita raiba enriba e non sei como escupila, como botala fóra, qué facer, qué podo facer eu. Non sei cómo camiñar con este peso, como cando ti cargabas todos esos paus por riba da cabeza. Pois esos paus son de formigón. Qué pode facer unha persoa, unha formiguiña no mundo? E logo fódenme as frases típicas que queren explicalo todo e non explican nada: "La vida es así". É así porque queremos. E realmente queremos unha vida así coma a de agora? Aburrida, gris, egoísta, solitaria... Se só fora a crise do diñeiro, pro é a crise existencial, a falla de felicidade, de bicos, de roces... De solidariedade, de estar xuntos... A esterilidade... Eu quero fertilizar! Fertilizamos??

BERROS DESDE O MÁIS ALÓ

Isto pasoulle á miña avoa hai xa moitos anos. Era unha madrugada de domingo de finais do mes de Outubro, noite pechada...

- MARÍÍÍAAAA, MARÍÍÍÍÍAAAAA.... Cheghas tarde á misa!!!
- Quen é? Tito, escoita, que alguén está a chamar.
- Rosiña do taberneiro. Finou Fermín. Non escoitaches que as campás tocaban  a morto? Levántate e vistete axiña, que cheghas tarde á misa! Eu xa vou indo.
- Vai indo logo.

Coma un lóstrego, María érguese e comeza a vestirse.
- Onde vas María?, que é noite fechada!
- Escoitaches Tito? Morreu Fermín. Pronto farase de día. Vou á  misa. Ves ti tamén?
- Vai indo logo, que eu xa te collo.

Alá foi María de Horacio monte pa arriba. Non lle chegaban as pernas do rápida que iba.
Por fin chegou á igrexa. As portas estaban abertas. Entrou e sentouse nun banco. Case non había xente pro atopouno normal na primeira misa do dia. Facía frío e ainda era noite, moi de noite pensou, pro case que é inverno. Mirou pra seu arredor, case non coñecía a ninguén. As mulleres todas de negro cos panos na cabeza sen vérselles as facianas. Onde estará Rosiña? Os homes tamén de negro, vestidos de chaqué ou con abrigos de pano, puchos e boinas. E quen está no lateral? Pro non é o Fermín? Pro non morrera? Aiiii, carallo!!!!!

María saiu a fume de carozo, e cando estaba fóra mirou pra atrás e atopou que a porta da igrexa estaba pechada. Decatouse de novo que era moi moi de noite.
-Unha misa das ánimas?? Aiiii, meu deus!! Ai miña nai! E qué horas serán? E qué lonxe está a casiña!

Comezou a correr monte pra abaixo. Non había ningunha luz, só sombras de eucaliptos e pinos. E ningunha máis María, só son árbores. Coidado María non vaias caer....

Chegou a casa. Meteuse na cama. Tito durmía.

BERROS AFOGADOS

Non ao amor? 

Qué clase de amor?

Qué se fai cos berros afogados?

Desesperarse, maldicirse.

Hacia onde? Valor!

Hacia onde? Traxedia? Dor!

Hacia onde? Dor, amor!

Amor, amor!

DO MAYOMBE A COMPOSTELA

E despois de catro anos, o espíritu e a força de Magdalena aínda ocupan o meu corpo. As veces faino luitando por facerse un oco, outras de maneira plena e doada. Os berros e as danzas deixan paso ás quizombas e mixtúranse coas muiñeiras. Qué riqueza! É un pracer!

MAGDALENA BERRA Á VIDA

Amunuiaie, amunuiaiee!! Amunuieeee!!!
Cantos e choros dun corpo negro achocolatado pola hemorraxia, nunha loita a vida ou morte.

A aldeia esperta e acode á chamada. Máis seremos máis fortes. Outra vez nos visita a morte.

A médica palpa as entrañas de Magdalena. É un aborto. Outro máis. Outra vida inacabada.

Magdalena é forte, canta e bátese a un ritmo acompasado e lento, para que non lle entre a morte. Para que o pao que atopou no camiño hacia o hospital de campaña esta vez non sexa signo de mal agoiro.

Amunuiaieeee, amunuiaaa!!

Non para de sangrar. Ten só 24 anos. É preciosa. É parte do futuro desta area vermella cada vez máis infértil.

Ela non. Ela salvarase. Non por azar, non porque o destino o quixo así. Por solidariedade, por amor, por entrega e xenerosidade. Do seu namorado que lle dará o seu sangue e a comida diaria. Do seu pobo, que nesta ocasión estivo e está. Pola atención médica que desta vez si serviu e foi posible.

Berrou e gañou.